Nabeschouwingen fietsreis door Azie

Dag allemaal,

Vorige maandag zijn we weer thuis beland. Van 35° en zon naar enkele graden, guur en nat weer, valt wel tegen.

Om deze blog af te ronden willen we nog wat nabeschouwingen plaatsen.

Op de teller hebben we 4153 km gefietst, met de avonden en de uitstappen erbij zullen dat er wel 4500 km zijn. Ons gemiddelde bedroeg 15,65 km/u en een gemiddelde dagritafstand van 73 km. Onze maximale snelheid (bergaf) was 64 km/u en we hebben 266 uur op de fiets gezeten.

De fietsen hebben deze keer voor meer problemen gezorgd, vooral de mijne dan. Agnes is maar één keer plat gereden en verder niets. Ik heb meer dan 25 keer platte banden gehad (ik ben de tel kwijtgeraakt). Ik heb onderweg 4 nieuwe buitenbanden en 7 binnenbanden gekocht. Op het einde was er een grote barst in de velg van het voorwiel, kraakte de lagering van de trapas en kreunde de lagering van het achterwiel. Vooral de deels slechte staat van de wegen in China en Vietnam waren een pijnneging voor de fietsen. Door het vele slijk en stof werkten de versnellingen minder goed.

In october, in China hadden we meermaals af te rekenen met regen. Ook vele beklimmingen, vooral in de buurt van de top, hebben we in de wolken en soms regen, gedaan. Maar dit is wel eigen aan deze regio en de tijd van het jaar. Maar voor het grootste deel hebben we prachtig weer gehad. De winter is de ideale moment om te fietsen in de tropen, er is geen moesson en de temperaturen lopen niet te hoog op.

 Het reizen door Azie zorgde wel voor een cultuurschok. In tegenstelling met Europa en Zuid-Amerika verstonden we niets van de taal, hebben zij een totaal andere cultuur, godsdienst en eetgewoonten. Op het platteland, ver weg van het toerisme, waren wij echt een bezienswaardigheid. Twee  falangs (westerlingen) in rare pakjes op zwaarbeladen fietsen zien ze zelden. Als we stopten voor een foto rechten tientalle mensen op de velden hun rug om ons te bekijken. Soms stopten er auto's en werden er foto's gemaakt. Op het platteland, vooral in de kleine bergdorpen hebben we nog veel armoede gezien. Wel hebben we veel hulpprojecten, gesteund door het westen, gezien.

Wel hebben we kunnen vaststellen dat deze regio in opmars is. Er heerst een enorme bouwwoede, vooral in China. Er worden hier hele nieuwe steden ineens uit de grond gestampt. Tientalle hoge flatgebouwen in opbouw, dicht bij elkaar, zagen we meermaals. Verschillende autowegen, treinsporen, viaducten en bruggen worden aangelegd. Men gebruikt hiervoor het zwaarste materiaal zoals vrachtwagens, buldozers en kranen. Maar op dezelfde werven ziet men evengoed mortel met de hand maken en grond verslepen in rieten korfjes. Duizende mensen ziet men op dergelijke werven. Steden, zoals bv. Kunming, krijgen een volledige facelift. Men breekt vele oude gebouwen af, ontwerpt een nieuw modern stratenplan en bouwt dit opnieuw vol met moderne flats, hotels en overheidsgebouwen. The sky is the limit.

In het gebied, een soort meerlandenpunt (China, Vietnam, Laos, Thailand, Birma, Tibet en zelfs Nepal) waar we gereisd hebben leven nog veel minderheden, meestal hoog in de bergen. Er hebben hier in de loop der eeuwen vele volksverhuizingen plaats gevonden. Merkwaardig, maar vele van deze mensen leven nog volgens hun aloude tradities. Dikwijls dragen ze nog hun prachtige traditionele kleren. Er zijn mensen die alleen daarvoor al deze streek bezoeken.

Het eten was meestal lekker tot zeer lekker. In Azie wordt er zeer veel buitenshuis gegeten en is er een enorm aanbod aan restaurants. Het gaan eten in een restaurant, of wat daar voor doorgaat, is dikwijls een avontuur op zich, vooral in China. Buiten enkele betere restaurants , gebeurd alles op straat of in een soort garage zonder deur. De keuken staat meestal vooraan in het restaurant of zelfs op de stoop en is een verzameling van gaswokken, steenkoolvuurtjes, houtskoolvuurtjes of gemetste fornuizen. Alle potten en pannen, met vele blutsen, zwart van de roet. Het bekijken ervan is een spectakel op zich. Meestal hebben deze restaurants een soort open koelkast met verse groente, vlees, gevogelte, vis en vele andere exotische dingen. Het assortiment aan groenten en paddestoelen is veel groter dan bij ons. Menu's hebben ze meestal niet, men kiest de groenten  en de rest en wacht dan af wat er komt en wat men moet betalen. Het resultaat is meestal voortreffelijk, met groenten doen zij wonderen. De rekening varieerde tussen de 3 en 10 € voor 2 personen. De hygiene laat veel te wensen over, maar als men warm eet, loopt men weinig risico. Ook in de andere landen is het eten lekker maar minder avontuurlijk (ze hebben veelal een menu of foto's van schotels) en de variatie is kleiner.

Het platteland is vooral boerenland. Wel is er al een groot verschil tussen de landen. Aan de ene kant China, met vele piepkleine perceeltjes afgebakend met dijken. Hier boert men nog zoals 100 jaar geleden. Men bewerkt het land met een kapper, een os of een waterbuffel. Het oogsten gebeurd veelal nog met de sikkel. Het dorsen met de hand of kleine eenvoudige dorsmolens. Alles wordt op de rug gedragen. Ook pony's en muildieren gebruikt men nog veelvuldig. Op de weg gebruikt men alle rariteiten, van de fiets tot eenvoudige vrachtwagentjes, met een luid tuffende ééncilinder motor en veelal een zwarte rookwolk achterlatende. In Thailand heeft men veel grotere percelen en gebruikt men reeds veel tractors. Vietnam en Laos zitten er tussenin.

De natuur is meestal prachtig. We fietsen meestal door de valleien van bergachtige streken. Hierdoor kregen we mooie panoramma's op de groene bergflanken en op de mozaiek van de rijst- en groentevelden. Regelmatig volgden we woeste rivieren door nauwe steile canyons. Na de klim naar Shangri-la op 3300m hoogte in de Himalya kwamen we in een andere wereld terecht. Het was er herfst zoals bij ons. Op hoogvlakte met zijn vele yaks en zijn tibetaans karakter waanden we ons in even in Nepal. Op de tropische plantengroei in Vietnam, Laos en Thayland raakten we niet uitgekeken. Vooral de soms nog ongeschonden oerwouden, met zijn reuzebomen, in Laos waren prachtig.

Met de plaatselijk bevolking hebben we nooit problemen gehad. Er is natuurlijk de enorme taalbarriere, vooral in China. Buiten de steden kent men bijna geen engels. Vooral in Vietnam en Laos werden we uitbundig begroet met een "Hello" en "Sabadee". De chinezen zijn niet zo uitbundig, maar ze zijn altijd behulpzaam als je iets vraagt. Als ze een woordje engels spreken willen ze altijd weten waar je vandaan komt en hoe je heet. Meestal staan ze vol bewondering omdat we met de fiets reisden.

 Minpunten zijn er ook.

We konden moeilijk wennen aan de afval, plastiek en afbraakmateriaal  dat de mensen hier naast en op de weg achterlaten, dikwijls vlak bij hun huizen. Naast de weg staat het ook vol met lelijke elektriciteitpalen en hangt er een wirwar van dikke kabels. De mooie natuur naast de weg wordt om zeep geholpen door de vele rotzooi. Van verweg liggen de dorpen idylisch in het landschap en als men erdoor rijd zijn ze dikwijls erg rommelig.

Door de vele wegenwerken, vooral in China en ook in Vietnam, was het soms moeilijk fietsen. Bijna altijd moesten we door wegwerven heen fietsen over totaal kapot gereden wegen met veel stof, slijk, geulen en grove keien. Soms moesten we wachten omdat de weg versperd was door machines of rotsblokken.

Het overnachten in de kleine afgelegen plaatsen was soms erg basic. Het vinden van een kamer was zelden een probleem.

De opdringerigheid van de vele straatverkopers in Vietnam, Laos en Thailand.

Het getoeter van alle weggebruikers, vooral in Vietnam. In mindere mate in China en Laos. Thailand is een luxe op dit gebied.

Voor ons waren de toppunten van deze reis:

-Het chineese platteland.

-Shangri-la en omgeving.

-De Tiger Leaping Gorge en de tweedaagse wandeling op de bergflanken van deze canyon.

-De rijstterrassen langs de Rode Rivier.                   

-Sapa (Vietnam)en de minderheids-dorpen in de omgeving.

-Halong Bay.

-De tropische bergwouden in Laos.

-Luang Prabang en omgeving.

-Nieuwjaar vieren in Chiang Rai.

-De ruines van Shukuthai.

-Van de 4 landen die we bezochten gaat onze voorkeur naar China. Thailand is het meest westers.

Afsluitend, we hebben weer een prachtige fietsreis achter de rug. Ondanks dat het fysisch een zware tocht was en de ongemakken die we soms moesten trotseren blijft het reizen met de fiets ons uitdagen. De vrijheid die men beleefd. De geuren en kleuren, de omgeving die men kan waar- nemen. De afwisseling tussen stad en platteland, tussen natuur en cultuur, zijn erg boeiend. Onze nieuwsgierigheid en de verwondering  werden dagelijks gevoed. Reizen in Azie is ook vermoeiend door de grote bevolkingsdichtheid, de drukte op sommige plaatsen. Maar de andere, exotische wereld voor je opengaat maakt dat ruimschoots goed. Misschien is het wel een beetje een avontuur.

Wij hopen dat U, via deze blog, een beetje hebt kunnen meegenieten van onze reis en misschien tot een volgende keer.

De groeten van Agnes en Gilbert